Poradnia Psychologiczno-Pedagogiczna w Brzozowie

W związku z możliwością organizacji Dni Otwartych w szkołach ponadpodstawowych na terenie Brzozowa dyrektor Poradni Psychologiczno – Pedagogicznej w Brzozowie zwraca się z prośbą do dyrektorów szkół podstawowych powiatu brzozowskiego o wyrażenie chęci wzięcia udziału w Dniach Otwartych. Termin organizacji: 21-22 marzec 2023.

Prosimy o zgłoszenia wraz z podaniem liczby uczestników pod nr telefonu 134341053 do 10.02.2023

Pracownicy Poradni Psychologiczno – Pedagogicznej w Brzozowie zapraszają Przedszkola Powiatu Brzozowskiego do współorganizacji spotkania dla rodziców na temat „Wpływ wysokich technologii na rozwój dziecka”. Wyżej wymienione spotkanie miałoby miejsce
w ustalonym wcześniej terminie na terenie Państwa placówki.

Zgłoszenia pod numerem telefonu: 13 43 410 53

Poradnia Psychologiczno-Pedagogiczna zaprasza Szkoły Powiatu Brzozowskiego do udziału w programie profilaktycznym „Telefon mój przyjaciel czy wróg?” w ramach którego będą prowadzone warsztaty dla uczniów klasy IV i VIII.
Celem projektu są oddziaływania profilaktyczne i ocena sytuacji uczniów w związku z sygnałami nasilania problemu nadużywania urządzeń mobilnych przez dzieci w wieku szkolnym.

Warsztaty poprowadzi Beata Wojtowicz , pedagog, socjoterapeuta.
Zapisy i ustalenie terminu warsztatów pod numerem telefonu 13 43 410 53.

Podsumowaniem projektu będzie spotkanie w ramach sieci współpracy z pedagogami i psychologami szkół oraz w miarę potrzeb z rodzicami.

Poradnia Psychologiczno-Pedagogiczna w Brzozowie zaprasza logopedów powiatu brzozowskiego na spotkanie w ramach Sieci Współpracy, które odbędzie się w dniu  12 października (środa) o godz. 11.30 na terenie poradni.

Uczestników spotkania prosi się o zabranie ze sobą narzędzi do przesiewowych badań logopedycznych.

Główny temat spotkania: „Podsumowanie wyników przesiewowych badań logopedycznych”.

Prosimy o rejestrację uczestnictwa pod numerem telefonu 134341053.

Serdecznie zapraszamy
Marta Śmigiel – Dyrektor PP-P w Brzozowie,
Ewelina Gurgacz – neurologopeda

Zajęcia socjoterapeutyczne w I semestrze roku szkolnego 2022/2023 rozpoczynają się w październiku.

Zapraszamy dzieci zakwalifikowane.

Prowadzimy zapisy na II semestr. Osoby zainteresowane prosimy o kontakt z prowadzącą. 

W rodzicielstwie najtrudniejsze jest panowanie nad własnymi emocjami. Ciągle
skupiamy swoją uwagę na dzieciach. Niekiedy zachowanie dziecka powoduje, że mamy ochotę krzyczeć. Możemy się wykrzyczeć, ale musimy się zmierzyć później z poczuciem winy. Albo opanować swoje emocje i się wyciszyć. Inaczej mówiąc można wpaść w nerwową atmosferę lub spróbować opanować sytuację. Szukamy sposobów, jak okiełznać dziecko, oddajemy im całe serce, często zapominając o swoich potrzebach. Przyszło nam żyć w trudnych czasach. Niepewność, niewiedza i wiązane z nimi poczucie zagrożenia towarzyszą większości z nas, wywołując stres. Żyjemy w ciągłym napięciu, a różne emocje towarzyszą nam na każdym etapie życia. Stres, złość dopada nas z zaskoczenia. Agresja i zdenerwowanie na dziecko to bardzo trudny temat. Jeśli przyznamy się publicznie do tego, że nasze dziecko czasem wyprowadza nas z równowagi, możemy zostać bezpodstawnie oskarżeni o bycie złym rodzicem. Tymczasem człowiek ma prawo do każdych emocji, nawet tych negatywnych –trzeba tylko nauczyć się sobie z nimi radzić. Co zrobić, gdy mimo wszelkich starań dzieje się coś, co wytrąca nas z równowagi?

1. Weź głęboki oddech. Policz do dziesięciu, postaraj się o wyciszyć. Musisz zdać sobie
   sprawę, że za bardzo się denerwujesz i możesz przekroczyć granicę. A wcale tego nie
   chcesz. To trudny moment, ale daj sobie czas na opanowanie.
2. Zastanów się nad sobą. Czy twoje zachowanie (krzyczysz, chcesz uderzyć,
   straszysz), jest konieczne? Czy osiągniesz to, co chcesz? Pomyśl: „Kocham moje
   dziecko i nie chcę go skrzywdzić”. Z perspektywy czasu powód twojego
   zdenerwowania wyda się nieważny, ale twoje dziecko zapamięta ten moment jako
   traumatyczny.
3. Zmień otoczenie. Wyjdź do innego pomieszczenia, zamknij oczy: zerwij kontakt z
   doświadczanymi emocjami. Postaraj się oddzielić swoją złość od sytuacji, w której
   aktualnie jesteś.
4. Bądź prawdziwy. Powiedz dziecku, że jesteś zły, a za twoje zdenerwowanie
   odpowiadają silne emocje. Dziecko powinno mieć świadomość tego, co i dlaczego
   przeżywasz, także jeśli jest małe. Niech widzi, że starasz się poradzić sobie z
   negatywnymi emocjami, próbujesz znaleźć rozwiązanie – z czasem nauczy się
   naśladować Ciebie wtedy, kiedy samo ich doświadczy. Jeśli będziesz działać
   impulsywnie, agresywnie – ono także będzie tak reagować.
5. Daj sobie czas. Lepiej zaczekać: „Nadal jestem zła przez to, co się wydarzyło. Wiem,
   że ty też, masz do tego prawo. Porozmawiamy o tym za chwilę, gdy oboje się
   uspokoimy”. W tym czasie ochłoniesz i nabierzesz perspektywy.
6. Odreaguj. Idź pobiegać, odkurz mieszkanie albo pozmywaj naczynia. Daj upust
   swoim emocjom, ale w sposób pożyteczny i nieagresywny.
7. Porozmawiaj z kimś. Opowiedz bliskiej osobie o tej sytuacji. Poszukaj wsparcia,
   poproś o pomoc partnera, dziadków, koleżankę. Rozmowa pomoże dać ujście
   emocjom lub nawet przyniesie rozwiązanie problemu.
8. Gdy oboje jesteście spokojni ustalcie plan. Jeżeli twoje dziecko jest wystarczająco
   duże, spróbuj ustalić z nim, co wspólnie zrobicie, żeby nie dopuścić do podobnej
   sytuacji w przyszłości, a jeśli do niej dojdzie: jak się wtedy zachowacie. Trzymaj się
   tego. Zwróć uwagę, żeby nie pouczać dziecka. Zamiast tego nazywaj jego uczucia i
   wspieraj.
9. Otwórz się na siebie. Kiedy ochłoniesz, zastanów się: dlaczego tak reagujesz? Czy
   dziecko zrobiło coś naprawdę złego? A może jesteś czymś zmęczony, przytłaczają cię
   problemy w pracy? Czy dzieje się w twoim życiu coś, co sprawia, że jesteś w słabszej
   kondycji psychicznej? Pamiętaj! Nie jest łatwo być od razu cierpliwym. Jeśli jesteś
   zmęczony, zestresowany, doświadczasz negatywnych emocji, w naturalny sposób
   jesteś bardziej podatny na złość i agresję, a twoje podminowanie udziela się bliskim.
   Zwrócenie się przeciwko dziecku może także wynikać z sytuacji, w której poświęcasz
   mu całe swoje życie i nie masz chwili dla siebie; łatwo wówczas popaść we frustrację.
   Źródłem cierpliwości jest miedzy innymi codzienna troska o siebie: sen, wypoczynek,
   ruch, dobre odżywianie, samorealizacja i pielęgnowanie relacji z dzieckiem i innymi
   ludźmi.

Izabela Kuśnierczyk – pedagog PP-P w Brzozowie

Za każdym dzieckiem, które uwierzy w siebie, stoi rodzic, który uwierzył w nie jako pierwszy.

                                                                                                                      WielkieSłowa.pl

Każdy rodzic dojrzewa wraz z dzieckiem. Uczy się reagować na zachowania potomka
i wspierać jego rozwój na poszczególnych etapach. Proces wychowania to niekończąca się przygoda życia. To rodzice stanowią fundament zaufania dziecka do świata. Zdrowa miłość rodziców do dziecka przyczynia się do jego intelektualnego, emocjonalnego i społecznego rozwoju. Pełną podstawę prawidłowego rozwoju dziecka na każdym jego etapie może zapewnić jedynie doświadczanie miłości obojga rodziców. Dziecko otrzymując miłość od ojca i matki ma poczucie bezpieczeństwa, wzrasta i stabilizuje się poczucie własnej wartości, odważnie wychodzi naprzeciw wszelkim trudnościom, bez lęku poznaje świat. Na etapie dorastania zaspokojenie potrzeby miłości przybiera nieco inną formę, ale jej pragnienie jest równie silne, a może nawet większe aniżeli w dzieciństwie. Sprawdzanie uczuć, zwłaszcza rodziców, może mieć charakter prowokacyjny, z elementami agresji włącznie. W ten sposób dzieci testują cierpliwość i wyrozumiałość dorosłych. Negatywne skutki dla rozwoju dziecka ma też nadmiar miłości ze strony rodziców. Niezdrowa miłość skutkuje tym, że rozpieszczony nastolatek ma trudności z usamodzielnieniem się, staje się coraz bardziej w swych zachowaniach egoistyczny. Współczesny młody człowiek wykazuje liczne problemy w zakresie wyrażania emocji. Ukrywa emocje nawet przed samym sobą za pomocą podświadomego mechanizmu zwanego tłumieniem. Obserwacja współczesnych nastolatków ujawnia, że wielu z nich jest rozczarowana tym, kim są i co sobą reprezentują. Niezmiernie ważne jest w życiu człowieka, szczególnie dorastającego,  poczucie własnej wartości, które powoduje, że wzrasta zaufanie do świata i ludzi, młody człowiek zaczyna odczuwać, że jest w stanie przezwyciężyć napotkane trudności. Jak wzmocnić w dziecku poczucie własnej  wartości? Mamo, Tato! używaj mądrości zamiast krzyku. Naucz się na nowo mówić – mówić mądrze…by nie używać zbyt wielu słów, komunikatów brzmiących jak rozkazy. Unikaj zbyt głośnego mówienia i pozbądź się, tak często słyszanej w głosie dorosłych, ironii. Przysłuchaj się temu, jak mówisz. Statystyki wykazują, że bardzo liczna grupa rodziców wypowiada swoje zdanie w postaci pogadanek, ma znamiona bezużyteczności, jest głośne, przesiąknięte dominacją i często też prowokacyjne. Warto stworzyć w rozmowie atmosferę bezpieczeństwa. Dziecko jest obrazem relacji, które panują
w domu. Jest jak lustrzane odbicie rodziców. Jest jak walizka – co spakujesz w  dzieciństwie, młody człowiek wypakuje w przyszłości. Ponad wszystko, my rodzice, jesteśmy bacznie obserwowani i bardzo często – naśladowani.

„Tato, obserwuję Cię…” tato, może nie zdajesz sobie z tego sprawy, ale obserwuję Cię. Patrzę uważnie na wszystko co robisz. Obserwuję w jaki sposób traktujesz ludzi. Jak traktujesz mnie, moją mamę i moją siostrę. To, jak żyjesz ma ogromny wpływ na mnie. Gdy przyjdzie czas wyboru zawodu, by zapewnić byt mojej własnej rodzinie, Twoje zasady Tato, będą w moich myślach. Gdy spędzasz czas ze mną, nawet wygłupiając się, dajesz mi poczucie bezpieczeństwa. Zdarzają się chwile, gdy walczę o uczciwość, nie wiedząc do końca jak postąpić, ale będę miał w pamięci to, jak stawałeś po właściwej stronie, mimo pokusy pójścia na łatwiznę. Wybory, których dokonujesz, ja również będę dokonywał. Proszę, nie obawiaj się okazywać swoich trudności, swoich pomyłek. Mogę się na nich uczyć. Tato, słuchasz mnie? Obserwuję Cię. Obserwuję, czy naprawdę wierzysz w to, co mówisz o Bogu. Potrzebuję Twojej pomocy, byś wskazał mi drogę. Pokaż mi kiedy życie jest niebezpieczne,
a kiedy jest dobre…więc patrzę na Ciebie Tato, każdego dnia. Uczysz mnie jak żyć, czy sobie z tego zdajesz sprawę, czy nie.”

Marta Śmigiel, dyrektor PP-P w Brzozowie